Metody leczenia zaburzeń erekcji (impotencji)

Terapia falami dźwiękowymi LISW (z ang. Low Intensity Sound Waves), znana również jako metoda RENOVA, to forma leczenia zabiegowego przeznaczona dla pacjentów, u których problemy z potencją powstały na skutek uszkodzeń na poziomie mikronaczyń krwionośnych. W trakcie terapii stymulowany jest proces lokalnej kontrolowanej angiogenzy (proces powstawania nowych naczyń krwionośnych) w prąciu. Następstwem tego procesu jest przywrócenie odpowiedniego przepływu krwi w narządach płciowych oraz przywrócenie ich naturalnej funkcji seksualnej.

VEDI ClLINIC jest pierwszą i jedyną kliniką w Polsce oferującą terapię RENOVA.

Większość problemów z potencją o podłożu naczyniowym związana jest z powstaniem patologii na poziomie mikronaczyń krwionośnych. Jednak w niektórych przypadkach patologia może pojawić się także w obrębie głównego układu tętniczego (tętnice biodrowe i sromowe). W tych przypadkach stosowane jest leczenie, polegające na udrożnieniu światła zwężonych tętnic za pomocą specjalnego prowadnika wprowadzanego do wnętrza naczynia. Metoda ta jest formą angioplastyki balonowej (minimalnie inwazyjnego zabiegu kardiologicznego stosowanego m.in. w leczeniu choroby wieńcowej).

Ze względu na dostępność preparatów doustnych oraz innych mniej inwazyjnych i tańszych form terapii, klasyczne metody leczenia zaburzeń erekcji (impotencji) takie jak zabiegi wszczepienia implantu prącia stosowane są tylko w wyjątkowych sytuacjach. Niemniej jednak wszczepienie implantu prącia stanowi definitywną metodę leczenia zaburzeń erekcji i jest powszechnie stosowana gdy wszystkie inne opcje terapeutyczne zawodzą lub jeżeli zaburzenia erekcji pojawią się na skutek leczenia onkologicznego (np. po usunięciu gruczołu krokowego).

Zabiegi rekonstrukcyjne przeprowadzane są u pacjentów, u których na skutek urazu lub wrodzonej nieprawidłowości pojawia się problem z uzyskaniem erekcji. W trakcie operacji rekonstruowane są struktury anatomiczne prącia (w tym struktury naczyniowe oraz nerwowe). Operacje rekonstrukcyjne należą do niezwykle trudnych i wymagają współpracy specjalistów z wielu dziedzin medycyny. Trzeba zaznaczyć, że ich sukces jest też w dużym stopniu uzależniony od rozległości urazu obecnego u pacjenta.

Najpowszechniejszą oraz jedną z najbardziej efektywnych metod terapeutycznych w leczeniu zaburzeń erekcji jest obecnie farmakoterapia z zastosowaniem leków z grupy inhibitorów fosfodiesterazy. Najbardziej znane leki z tej grupy dostępne na polskim rynku to Viagra, Cialis oraz Levitra zawierające odpowiednio sildenafil, tadalafil oraz wardenafil – substancje czynne, które poprzez blokadę enzymu fosfodiesterazy typu 5 zapewniają wzmożony dopływ krwi do ciał jamistych prącia. Leki z tej grupy są przeważnie dobrze tolerowane przez pacjentów, jednak u niektórych mężczyzn mogą wystąpić bóle i zawroty głowy, zaburzenia widzenia oraz uderzenia gorąca.

Ponieważ niski poziom testosteronu często wiąże się z występowaniem zaburzeń erekcji, części pacjentów zalecana jest suplementacja testosteronem. W celu podniesienia obniżonego poziomu hormonów płciowych przeważnie stosowane są preparaty zażywane doustnie, zastrzyki podawane domięśniowo oraz żele lub specjalne plastry aplikowane bezpośrednio na skórę. Podwyższenie poziomu testosteronu w organizmie pacjenta zwiększa libido i pozytywnie wpływa na samopoczucie. Suplementacja testosteronem przeważnie stosowana jest jako uzupełnienie leczenia farmakologicznego, jednak w niektórych przypadkach może być to również samodzielna forma terapii. Jest to metoda leczenia, którą powinien nadzorować lekarz urolog, androlog lub endokrynolog.

Terapia za pomocą iniekcji do ciał jamistych prącia pierwszy raz zastosowana została w latach 90-tych, po odkryciu, że papaweryna (substancja powodująca rozszerzenie naczyń krwionośnych i rozluźnienie mięśniówki gładkiej) podana do ciał jamistych prącia powoduje pojawienie się wzwodu. Obecnie stosowane są preparaty oparte na innych substancjach, najczęściej stosowany jest obecnie alprostadil (syntetyczna prostaglandyna), która pozwala na wywołanie erekcji trwającej do kilkudziesięciu minut.

Pacjent może wykonywać iniekcje samodzielnie po przeszkoleniu przez lekarza urologa. Alprostadil można nabyć także pod postacią czopków podawanych do cewki moczowej (terapia MUSE). Ponieważ iniekcje do ciał jamistych, wiążą się z dyskomfortem w trakcie aplikacji oraz mogą skutkować szeregiem niepożądanych efektów ubocznych (m.in. ból prącia, priapizm) nie są one preferowaną metodą leczenia zaburzeń erekcji (impotencji).

Najbardziej znaną i zarazem najpopularniejszą w naszych czasach mechaniczną metodą wspomagania erekcji jest pompka próżniowa. Pompka erekcyjna składa się z zakładanego na prącie cylindrycznego pojemnika, ręcznej lub elektrycznej pompki oraz pierścienia uciskowego. Za pomocą pompki powietrze jest odprowadzane z wnętrza cylindra co skutkuje wytworzeniem próżni w jego wnętrzu. Obecność próżni powoduje wzmożony przepłwy krwi do ciał jamistych prącia i tym samym pojawienie się erekcji. Po uzyskaniu pełnego wzwodu u nasady członka zakładany jest pierścień uciskowy, który uniemożliwia odpływ krwi. Następnie cylinder jest zdejmowany. Należy pamiętać, że stosowanie pompki erekcyjnej jest metodą doraźną usuwającą jedynie objawy problemu, a nie jego podłoże.

W leczeniu impotencji o podłożu psychologicznym najefektywniejszą metodą bezdyskusyjnie pozostaje psychoterapia. Psychogenne problemy ze wzwodem pojawiają się u mężczyzn żyjących  w stresie, cierpiących na depresję lub zaburzenia lękowe, a także tych którzy zmagają się z kłopotami związkowymi. Wszystkie te problemy można rozwiązać w trakcie psychoterapii indywidualnej lub psychoterapii przeznaczonej dla par.

Ponieważ psychoterapia w odróżnieniu od innych form leczenia zaburzeń erekcji jest procesem długotrwałym, który wymaga nakładu pracy ze strony pacjenta, w razie braku natychmiastowych efektów po kilku pierwszych spotkaniach z psychologiem czy seksuologiem nie należy zniechęcać się i odstępować od leczenia. By psychoterapia miała sens istotne jest zachowanie jej ciągłości oraz zapewnienie wkładu własnego ze strony pacjenta.